सिनेमा
म्हटलं की मनातुन खूप आनंद होतो. मनोरंजनाचं एक साधन म्हणजे सिनेमा असतो. प्रत्येक
व्यक्तीची आवड वेगळी असते पण या जगात अशी एकही व्यक्ती सापडणार नाही जिला सिनेमा नाही
आवडत. लहान मुलांना विशेषतः कार्टुन मुव्ही आवडतात. त्यातही मुलांना ‘कार्स’ आणि मुलींना
’बार्बी’ आवडते.
पण खरं म्हणजे आम्ही मुली बार्बी बरोबरचं कार्स पण पाहु शकतो. ह्या मुलांचीच नाटकं
फार असतात. मी तरं लहानपणापासुनचं दोन्ही खुप आवडीने पाहायचे. पण आता मात्र ते सर्व
पहायला खुप कंटाळा येतो.
मला आवडणा-या
सिनेमांपैकी एक म्हणजे ’थ्री इडिय़ट्स’ आहे. तसं
पाहिलं तर मला खुप सिनेमे आवडतात. पण जास्तीत जास्त हाचं आवडतो. माझ्या आयुष्यातला
पहिला थिएटर मध्ये पहिलेला सिनेमा म्हणजे ’अगं बाई अरेच्चा’ होता. त्यावेळेला मी साधारणतः ३ वर्षाची होते. मला तरं
काहीचं आठवत नाही पण आईने सांगितलं.
सांगायचं
झालं तर असं की मुळातचं आम्हा किन्हीकरांना सिनेमाचं फार वेड. इतकं की "हमारे
रगों मे सिनेमा दौडता हैं" असं म्हणायला हरकत नाही. बाबाने सांगितल्याप्रमाणे
त्याचे आजोबा म्हणजेचं माझे पणजोबा सुद्धा सिनेमाच्या वेडापासून वंचित राहिलेले नव्हते.
बाबाने मला एकदा आमच्या आजोबा व काका आजोबांची गंमत सांगितली होती. ते लोकं दुपारच्या
वेळेला पणजोबांना काहितरी काम आहे असं सांगुन बाहेर पडायचे आणि थेट थिएटरमध्ये जाउन
बसायचे. पण मात्र पणजोबा त्यांना सांगून ठेवायचे की ’बरोबर ४
वाजता घरी ये काम आहे’. मग जर एखाद्यावेळेला हे ३ वाजता बाहेर पडले असेल तर बरोबर
४ वाजता (तो सिनेमा अर्धा सोडुन) ते घरी परतायचे.
त्या काळी असे असायचे. तसेच ते सगळे एकदा
वेगळे वेगळे बाहेर पडले आणि कोणी आपल्या मित्राबरोबर तर कोणी एकटेच असे ’संगम’ या सिनेमाला गेले आणि काही
वेळाने त्यांच्या लक्षात आलं की ते एकाचं रो मध्ये बसले आहेत आणि सगळे घरी खोटं बोलले
आहेत. खरचं या अशा खट्याळ गोष्टी ऐकताना मज्जा वाटते. त्या काळात सुद्धा सिनेमाचं लोकांना
एवढं वेड असेल का? हा प्रश्न पडतो.
बाबा सुद्धा
या सिनेमा च्या वेडापासुन दुर नव्हता. कराडला कॊलेजमध्ये असताना मात्र तो एक एक सिनेमा
७-७ वेळा पाहायचा. मला तर कळतचं नाही की कोणीही एकचं सिनेमा ७-७ वेळा कसं पाहु शकतं.
आपण पण पाहतो, पण आपण जास्तीत जास्त महिन्यातुन दोनदा टि.व्ही. वर लागला
असेल तर पाहातो, असं पाहत पाहत सात आठ वेळा पाहतो. पण बाबा व त्याचे मित्र
मात्र तो एकचं सिनेमा रोजरोज त्याच टॊकिजमध्ये आठवडाभर पाहायचे. (कंटाळ नाही यायचा
का कोण जाणे!)
त्याने
मला सांगितल्याप्रमाणे त्याने ’अग्निपथ’ (अमिताभ बच्चन चा), ’मैने प्यार किया’, ’हम आपके है कोन’ आणि मुख्य म्हणजे ’तेजाब’ हे सिनेमा
एवढ्या वेळा पाहिले की काय सांगावे ?
एखाद्या मुलाने इतिहासातल्या केमालपाशाची
कामगिरी पाठ करावी तशी बाबाने त्या ’तेजाब’ मधल्या अनिल कपूरची कामगिरी
(त्याचे डायलॉग) पाठ केली. आजपण जेव्हा ’तेजाब’ हा सिनेमा टि.व्ही. वर लागतो
तेव्हा बाबा हातचा रिमोट सोडत नाही. आणि तोच सिनेमा पाहत बसतो. तोच सिनेमा पाहताना
तो त्या-त्या सिन ला ते-ते डायलॉग म्हणत असतो. आता तर त्यातले त्या मुन्नाचे मोहिनीचे
आणि त्या लोटिया पठाणचे डायलॉग्स तर मलासुद्धा पाठ झाले आहे. पण त्या सिनेमा मध्ये
सारखं मागचं पुढचं असं दाखवतात म्हणुन त्याची स्टोरी अजुनपण मला उमगली नाही. त्यातल्या
त्या अनिल कपूरचा "तुममेसे मुकुट बिहारी कोन है?" हा आणि याच्या
पुढचे तर प्रत्येक डायलॉग बाबा ईतका जोशात म्हणतो की काय सांगावे. त्यामुळे हा सिन
आला की मला आणि आईला त्या सिनचे दोन-दोन डायलॉग्स ऎकू येतात.
आमच्या
घरची सिनेमाची मजा म्हणजे मला पूर्णपणे नवीन चित्रपट आवडतात आणि बाबाला त्याच्या
काळचे. त्यामुळे संध्याकाळी टि.व्ही. लावल्यावर नक्की कोणता सिनेमा पाहावा या
प्रश्नामुळे आमचा अर्धा वेळ हा भांडणात जातो.( आत्ताच दहावीची परिक्षा संपली
म्हणुन.) शेवटी मग एखादा जुना पण दोघांना
आवडत असेल असा सिनेमा असला तर तो लावला जातो.
बाबाला
न आवडणारा हिंदी हिरो म्हणजे टायगर श्रॉफ. त्या दिवशी मी हट्ट करून ’बाघी’ सिनेमा
लावला होता. तर त्यात जेव्हा "छम छम छम" गाण्यानंतर ट्रेन मध्ये
ती(श्रद्धा कपूर) तिच्या बाबांना शोधत असते तेव्हा तो(टायगर श्रॉफ.) खाली उतरतो
आणि गाडी सुटते. तेव्हाच तिला तिचे बाबा दिसतात. आणि ती जोरात ओरडते "अरे, बाबा
मिलगये." तर तो लगेच ओरडतो,"नही मिलें." ह्या डायलॉग्स वर आम्ही तिघेही जे
हसलो जे हसलो की काय सांगावे.त्या डायलॉगवर बाबाने त्या टायगरची एवढी खेचली, बापरे!
बाबा म्हणाला,"अरे वेड्या! तुला काय कोणी व्याकरण नाही का रे शिकवलं? अरे
तिच्या वाक्याला पूर्णविराम लागतो प्रश्नार्थक चिन्ह नाही." आणि तेवढ्यात
त्याला (हिरोला) तिच्या त्या "बाबा मिल गये" या वाक्यातले भाव कळतात आणि
तो गाडी पकडायला धावायला लागतो. तेवढ्यात पडतो. तो पडल्या पडल्या बाबाचे वाक्य,"हा तर
मला एक फाल्टी पिसचं वाटतो. निट ऐकू येत नाही, धावता येत नाही, वाक्य कळत नाही. वेडाचं आहे." तेव्हापासुन
बाबाला तो आवडत नाही.
एक
गोष्ट सांगायची झाली तर खरी सिनेमा पाहायची मजा ही थिएटरमध्येच असते. आणि ते
सुद्धा शेवटच्या सिटवर. आम्ही जेव्हा नागपूरला होतो तेव्हा थिएटर वगैरे काही
वाटायचं नाही. पण जेव्हा आम्ही सांगोल्यात गेलो तेव्हा तेथे थिएटर पण नव्हते. मग
काय करणार? आम्ही असंच एके दिवशी अकलुजला ’भुतनाथ
२’ पाहायला
गेलो. (अकलुज म्हणजेच आर्चीचे गाव बरं का !) तेथे आम्ही पाहायला गेलो ’भुतनाथ २’ पण वेळेवर आम्ही पाहिला तो म्हणजे ’२स्टेट्स’ आणि तो
पण फर्स्ट डे फर्स्ट शो. मज्जा आली होती आम्हाला आर्चीच्या गावात. तेव्हा माहित
नव्हतं की हे गाव तिचं आहे ते. तेथुन आम्ही शिरपूरला गेलो. तेथे असताना आम्ही
नाशिकला सिनेमा पाहायचो. नाशिकला आम्ही ’सैराट’ पाहिला
होता. सिनेमा ही गोष्ट आपल्या आयुष्यात खूप महत्वाची असते.
तसं पाहिलं तर माझ्या आणि बाबाच्या
आवडीनिवडी ह्या वेगळ्या आहेत. तसंच बाबाच्या आणि आजोबांच्या आवडीनिवडी वेगळ्या
असल्या पाहिजेत. उदाहरणार्थ मला साधारणतः नविन गाणे आवडतात आणि बाबाला टिपिकल त्याचे
क्लासिकल गाणे आवडतात.(तसं तर क्लासिकल मी पण ऐकते पण रोज रोज तेच तेच तेच ऐकून
शेवटी मला कंटाळा येतो.) आता परवाचीच गोष्ट. बाबाने गाडीत त्याचे (आ.........उ......) गाणे लावले. तेच तेच
ऐकलेले. मग मी म्हटलं की बाबा ९८.३ लाव आणि गाडीत ते सुरु झालं. तेव्हाचं नेमकं
त्यात चांगले गाणे लागण्याऐवजी लागलं कोणततरी पंजाबी गाणं. त्यातले न कळणारे शब्द
ऐकुन बाबाने ते लगेचं बदलवलं मी विचारलं की”का बदलवलसं?’ तर त्याने मलाचं विचारलं
की ’त्यातला एकतरी शब्द तुला कळत आहे का” मी म्हटलं”नाही.’ मग बाबा म्हणाला की ’अरे मग कशाला ऐकतेस.’ मग बाबाने ते बदलवलं. तसं
बाबाचं पण बरोबर आहे की त्यातला एकही शब्द मला कळत नव्हता. वास्तविक माझे आणि
बाबाचे खुपसे भांडणं हे गाण्यांवरुन आणि सिनेमावरून झाले आहेत हे मला आठवतं.
खरचं यातुन एकचं गोष्ट लक्षात येते की
काळाप्रमाणे सगळं काही बदलत जातं. आणि एका पिढीची आवड तिच पुढील पिढीची आवड असेल
असं नाही. त्यात काही प्रमाणात साम्य असु शकतं पण संपूर्णपणे नाही. तरीपण सिनेमा
हे पूर्वी दादासाहेब फाळकेंपासुन पुढे प्रत्येक भारतीयाचे एक वेडचं बनले आहे.
आजसुद्धा फक्त तरुण पिढी नव्हे तर म्हातारे लोक पण सिनेमा पाहायला थिएटर मधे
जातातचं. म्हणुनचं ’सिनेमा’ या शब्दाची एकचं डेफिनेशन होते ती
म्हणजे- ’एक वेड’.
